Nov 1

Mahaba haba naring panahon nang huli akong sumulat dito sa blog na ito. Sumuko na marahil ang mga taong paminsan minsan dumadalaw para makabasa ng bago tungkol sa akin. Balik private blog nanaman ako. Hangga't hindi ako nagsasabi na nagupdate na ako malamang ako lang makakabasa nitong sinusulat ko ngayon. Ayshlang. Tuloy parin ang liga sa pagsusulat.

Sa tuwing sasapit ang araw ng patay ay madalas akong nakikita sa loyola memorial park dito sa Marikina. Buong araw akong nakatambay doon kasama ang mga kamaganak na madalas makita at mga bihirang makita. Gigising na ilan sa aking mga pinsan ng ala singko ng madaling araw ng nov 1 para asikasuhin ang lugar kung saan kami gagawi. Kadalasan, pupunta na ako dun ng mga 10am o 12nn para makisalamuha sa mga kamag-anak. Masaya para sa akin ang Nov 1. Nagkikita kaming magpipinsan, mga malayong kamag-anak, kaibigan at sari sari pang mga tao. Nagdadasal, nagkakainan, nagkukwentuhan at kaming mga bata ay gumagawa ng bola na gawa sa kandila. Kahit madalas pagsabihan noon na wag laruin ang mga kandila, natatapos ang araw na nakagawa parin ako ng isang malaking bolang kandila.

Bata pa lamang ako, ganito na ang gawain namin. Hanggang sa pagtanda ko ganito parin. Kung noon, pumupunta ako para sa paggawa ng bolang kandila at kumain. Ngayon, kasama na ako sa kwentuhan ng matatanda. Naging matalas narin ang aking mata sa pagtingin ng mga naggagandahang mga babae sa sementeryo. Maraming "pwede" ika nga.

Ngunit sa taong ito, hindi ako nakapunta. Ito pa lamang ang ikalawang pagkakataon na hindi ako nakapunta sa sementeryo dito sa Marikina. Nangyari yung una, nang bumisita kami ng nanay ko sa probinsya at dun ipagdiwang ang araw ng patay. Sampung taong gulang pa yata ako noon. Nagyong taon na ito, nangibang
bansa ang aming pamilya para magsaya.

Panibagong karanasan.

Buong pamilya kaming pumunta sa singapore at nanatili doon ng 4 na araw. Masaya dun. Madaming bago. Malinis, organisado at higit sa lahat maraming chinita. Marami nanamang "pwede"

Sa Singapore ko nakita ang sa tingin kong final product ni BF sa kanyang mga ginagawa para sa Metro Manila. Maraming tanim na halaman sa kalsada at hinahayaan ang mga halaman na gumapang sa mga overpass at magsilbing pintura o disenyo nito. Nandun din ang yellow lane ng mga bus at mga terminal nito kung saan doon lang talga sila nagsasakay. Kulay luntian ang Singapore kahit na marami itong nagtataasang mga gusali. Balanse ang mga gusali sa mga halaman. Sinabi sa amin ng tour guide namin na malapit sa equator ang Singapore at mainit ang klima. Isang paraan ng paglaban sa init ay damihan ang mga halaman. Oo nga naman!

Ayun.

Nang matutong magseatbelt

Balik sa pagsusulat nanaman ako.
Marami nang nangyari, maraming kailangan ibahagi.
Kulang ang isang gabi para isiwalat laman ng aking isip.
Simulan ko nalang sa isang araw...

Nagmamaneho ako kasama si Avs. Papunta kami sa Ateneo para magenroll. Bumaba ako ng sasakyan at muling naamoy ang simoy ng hangin na labing anim na hininga ng aking baga. Kapareho parin ng dati, mainit at maaliwasa ang panahon. Walang pinagkaiba sa huling enrollment na napuntahan ko. Nariyan pa rin ang mga mahahabang tali na hinahati ang mga nakapila sa Xavier Hall. Isama mo narin ang mga tambay, este mga bantay na isa isang tinitignan ang mga resibo at documento ng mga nakapila.
Umupo muna ako sa isang tabi habang hinihintay makabayad si Avs. Sa aking pagkakaupo, unti unti akong nahulog sa pagmumunimuni. Eto nanaman ako at nakatulala at nakatingin sa kaharap na pader. Nakasentro ang aking paningin sa isang maliit na tuldok na kung minsan ay lumalabo at kung minsan naman'y lumalaki. Tulala sa kawalan.

Napunta ako sa nakaraan. Nasa panahon ako kung saan wala pa ang SEC. Soccer field dati yun kung saan nagiintrams ang gradschool. Balik din ako sa unang araw ng klase kung saan di ako maiwan ng nanay ko at hinintay pa ako sa labas ng aking silid aralan. Pagkapasok ko sa silid, dumungaw agad ako sa bintana para makita ang mga nagkukumpulang mga nanay na tinatanaw kaming mga estudyante sa loob ng aming silid. Kasama dun si mama. Hay, 1989 pa yun ngunit tandang tanda ko pa. Sekyson "Matipid"

Nawala ang aking pagkatulala nang maaninagan ko ang papalapit na babae sa akin. Tapos na si Avs magbayad. Sa aming paglalakad papunta sa kotse, naalala ko nanaman ang sinabi sa akin noon ni Avs. Sabi nya, buong buhay ko, Marikina at Katipunan lang ang napupuntahan ko. Totoo yun ah, sa loob loob ko. Halatang halata nga naman dahil sa marunong nga ako magmaneho pero pinakamalayo ko nang napuntahan greenhills. Tinuring ko pang tagumpay yun ah na nakapagmaneho ako ng ganung kalayo. Nakakahiya mang tanggapin, ganun talaga ako ka-olats sa direksyon. Yan ang resulta ng tulog ng tulog sa loob ng sasakyan kapag pasahero at may bagong lugar na pinupuntahan. Imbis na matuto sa mga bagong daan, ayun mas pinipili ko pang matulog.

Ibang usapan na ang kasalukuyan ngayon. Lumawak narin kahit papaano ang kaalaman. Salamat sa tour guide ko. Akalain nyo, may tour guide na ako, may girl friend pa. Nakakatawang isipin na sa aming dalawa, ako itong Pilipino pero walang alam sa mga lugar dito. Kasabay sa paglawak ng kaalaman sa daan, ganun din sa mga patakaran.

Naantala ang pagmumuning ito nang mapansin kong kinakawayan ako ng isang MMDA habang ako ay mag-Uturn sa tapat ng gate 3. Bigla akong napatanong kay Avs na walang kamalay malay at aking tinanong kung anong araw na. "Thrusday". Patay, coding nga pala ako at akalain mo 350 pm na. Walang lusot. Dagdag nanaman sa kartada ko ito. Sa taong ito, 2 color coding na, isang beating the read light sa pagtawid ko sa edsa sa may kamuning (pero nalusutan ko at sinabing yellow pa.) at no seatbealt. (napalusot nga sa beating the read light pero napansin naman na wala akong seatbelt.). Ayun, suki na ng MMDA ngayong taon at malaki na ang nadodonate ko sa gobyerno maliban sa tax.

Nadagdagan nanaman ang mga kaibigan kong MMDA...

Natapos ang araw na nangako si Avs na magseseatbelt na palagi siya. Himala dahil ayaw na ayaw ng taong ito na magseatbelt. Hindi na raw dapat akong mahuli. Natakot siya siguro dahil ngayon palang yata siya nakaranas ng mahuli at mabigyan ng ticket. Sa bagay, kahit nga nahuli, nakumbinsi nanaman si Avs na magseatbelt na palagi.